Nachtmerries als HSP-ondernemer

Soms heb ik als hoogsensitieve ondernemer nachtmerries. Niet omdat ik geld tekortkom, of omdat mensen niet willen betalen. Maar omdat ik HSP ben en me zorgen maak om het welzijn van mijn klanten. En dit kan me echt nekken!

Wanneer ik bij klanten kom, dan pik ik (ongewild) signalen op van hun dagelijks leven. Zo kom ik regelmatig bij een stel waarbij, zodra ik binnenkom, ik de bui al voel hangen. De echtgenoot begroet mij overdreven joviaal, terwijl de echtgenote mij een beetje bedeesd tegemoet komt.

Meestal werk ik met haar, maar haar man komt soms plotseling tussenbeide en roept dat het dan anders moet. Vervolgens ontstaat er gekibbel, waarbij ze dan allebei via mij gelijk proberen te krijgen. Ik probeer dan rustig en neutraal antwoord te geven, wat me redelijk goed afgaat. En soms moet de echtgenote ineens naar het ziekenhuis vanwege haar chronische ziekte. Op zo’n moment probeert de echtgenoot achteraf via mij zijn gelijk te krijgen. Wanneer zij dan terugkomt, zijn de rapen gaar. Dit kost mij veel energie.

Porno

En een maand geleden maakte hij het wel heel bont, toen zij weer eens plotseling naar het ziekenhuis moest. Ik ging zonder haar verder met mijn opdracht. Tussendoor moest ik naar het toilet en zag via een openstaande deur in de hal, dat de echtgenoot ongegeneerd op een groot tv-scherm naar porno zat te kijken. Hij zat met zijn rug naar de deur, dus hij zag mij niet voorbijkomen. Op dat moment gingen er verschillende alarmbellen tegelijk af. Ik maakte mijn opdracht snel af en wilde er ongezien vandoor gaan, maar toen had hij me ineens wel in de smiezen. Hij kwam lachend op me af en nam gewoon afscheid van mij, alsof er niets aan de hand was. Ik zei ook niets, omdat ik op dat moment niet goed wist wat ik hiervan moest vinden.

De week erna kreeg ik hier nachtmerries van. Ik vroeg me af waarom hij openlijk porno zat te kijken, terwijl hij donders goed wist dat ik alleen bij hem in de buurt was. Wilde hij me testen, hoe ik zou reageren? Wilde hij me intimideren? Of met een ongemakkelijk gevoel naar huis sturen voor de lol? Of hoopte hij dat ik dit tegen zijn vrouw zou zeggen, opdat zij boos zou worden? Ik vond het sneu voor zijn vrouw, dat hij porno zat te kijken terwijl zij bij de dokter zat. Hoe gênant zou het voor haar zijn, als ik dit bij haar zou melden? Nee, deze blamage gunde ik haar niet, en hem gunde ik het genoegen niet.

Corrigeren

Maar niks zeggen of niks doen leek me ook geen goede oplossing. Ik besloot om de volgende keer tegen zijn vrouw te zeggen dat ik alleen maar op hun locatie wilde werken wanneer zij aanwezig is. Zodra ze weggaat, dan ga ik ook weg. Ze vroeg me waarom en ik antwoordde dat haar man me in haar afwezigheid te veel ‘onder druk’ zou zetten om zijn zin door te drijven. Ik verzweeg de porno. Ze zei dat ze blij was dat ik haar dit vertelde en vond het een goed idee om voortaan samen tegelijk te beginnen en te stoppen.

Dat was een pak van mijn hart, maar mijn gevoel was er niet gerust op. Het gaat niet goed met dit stel en in mijn hoofd vroeg ik me af of relatietherapie geen betere optie voor hen zou zijn. Tegelijkertijd was ik mezelf aan het corrigeren, dat het mijn zaken niet zijn, dat ik me er niet druk om moet maken.

Supermarkt

Afgelopen maandag ging ik er weer naartoe, met lood in mijn schoenen, omdat ik stiekem bang was dat manlief weer fratsen uit zou halen. Toen ik om 13:00 uur aankwam, was de man bij zijn auto bezig en groette hij mij joviaal. Ik belde aan bij de open deur om zijn vrouw te laten weten dat ik er was. Toen zij kwam, vertrok hij en kwam pas 4,5 uur later terug.

Ik heb zonder gedoe in de tuin kunnen werken. De echtgenote vertelde mij van alles en nog wat en dat zij samen met hem op vakantie zou gaan. Maar zij verheugde zich niet echt hierop. Ze vindt de omgeving mooi, maar de mensen vindt ze daar niet aardig. En het gekibbel onderweg, dacht ik, maar ik zei niets.

Rond 17:00 uur belde haar man.
Na een minuutje hing ze op en zei: ‘Ongelofelijk, dat mijn man de hele middag in de supermarkt rondhangt en nog niet in staat is om de yoghurt te vinden. Soms hangt-ie daar een hele dag rond, ik snap niet wat hij daar aan vindt.’
Ik zei nog: ‘Misschien wil hij een speciaal recept klaarmaken?’
Ze keek me indringend aan en antwoordde: ‘Nee, hij houdt niet van koken.’
Het kwartje viel. Vroeger gingen sommige mannen ‘sigaretten halen’ en deden er wel heel lang over. Ik knikte en zei niets.

Ik zal hen vanaf nu ruim een maand niet zien en hoef me ook niet druk te maken. Want zij heeft me verteld, zonder mij direct te vertellen, wat ze eigenlijk al weet.

En dat is misschien wel het moeilijkste aan empathisch ondernemerschap: aanvoelen wat niet gezegd wordt, en tóch professioneel blijven. Grenzen stellen zonder iemand te schaden. Soms betekent dat: op je handen zitten, en vertrouwen dat de ander zijn eigen weg wel weet.