Mijn weg als Sigma empaat en ZZP-er

Hoe mijn hoogsensitiviteit mij onderuithaalde en hielp mijn vrijheid te ontdekken

Als kind stond ik de standaard sociale groepen. Ook al kwam ik sterk over, ik wilde niet per se de leider zijn, maar ook geen volger. Ik trok vaak mijn eigen plan, daarom zagen zowel kinderen als volwassenen me als ‘apart’. Hoe ouder ik werd, hoe vaker ik werd gezien als een mysterieuze, zelfstandige persoon die haar geluk en succes niet laat afhangen van anderen. Ik moet wennen aan die status, want tegenwoordig is een ‘Sigma’ – zoals dat heet- hip. Ik voel me daar niet luchtig en vrolijk onder, want ik heb er namelijk een hoge prijs voor betaald.

Sterk en zwak

Als kind moest ik flink zijn, ook al was ik gevoelig. Ik leerde scannen waar de knelpunten zaten in relaties, binnen ons gezin, op school en later ook op mijn werk. Ik leerde mijn mond te houden, maar ook om voor mijzelf op te komen als er onrecht was. Hierdoor voelde ik mij als kind vaak onbegrepen en geïsoleerd.

Toen en nu nog steeds ben ik een vat vol tegenstrijdigheden. Aan de ene kant ben ik extreem fantasierijk en ruimdenkend, aan de andere kant kan ik koppig zijn. Vraag het maar aan mijn zonen. Ook al ben ik gevoelig, toch spreek ik mij uit om iets of iemand te verdedigen. En geloof mij dat dit vroeger en nu nog steeds de nodige weerstand oproept.

Van trots naar burn-out

Rond mijn dertigste werkte ik in het toerisme en verwachtten mijn meerderen dat ik me flexibel opstelde en een olifantenhuid kweekte. Anders zou ik niet met de dagelijkse stress, veeleisende collega’s en moeilijke klanten om kunnen gaan. Ik was alleenstaande moeder en ik wilde voor niets en niemand onderdoen. Daarnaast was ik als de dood dat ik als zielig werd bestempeld en van een uitkering moest leven. Ik wilde bewijzen dat ik een ‘winner’ was, geen ‘loser’. Daarnaast had ik twee kinderen tegelijk gekregen, voor wie ik ook zo goed mogelijk wilde zorgen. Alle ballen in de lucht, maar ik moest sterk zijn. Het leek een onmogelijke taak, zo niet, dan toch de schouders eronder.

Totdat ik op een avond in december met mijn kinderen in de fietskar naar huis fietste en de sleutel in het slot van een voordeur stak. Na 5 minuten tevergeefs proberen besefte ik dat ik voor een ander huis stond dan dat van mij, zelfs het huisnummer klopte niet. Ik voelde me duizelig en stapte op de fiets, maar viel er meteen weer vanaf. Ik was flauwgevallen en toen ik weer wakker werd, hadden mijn zoontjes van twee zich uit hun tuigjes gewurmd en liepen ze de straat op om een voorbijganger aan te klampen. De mevrouw hielp me overeind en liep met ons naar de juiste straat en huis, en zei me dat ik morgen maar zo snel mogelijk de huisarts moest bellen. Ik was in een burn out beland.

Helen

De twee jaar die daarop volgden leerde ik in therapie dat er zoiets bestond als grenzen trekken en voor mijzelf zorgen. Iets wat voor mij altijd op de laatste plaats kwam. Maar deze les komt steeds weer terug en blijft relevant, omdat er altijd mensen op mijn werk of in mijn directe omgeving zijn die dingen van mij willen. En mijn nee tegen hen valt ook niet altijd in goede aarde.

Een belangrijker aspect was dat ik ontdekte dat ik hoogsensitief ben. Ik ben nog steeds dankbaar dat ik in die periode de boeken van Elaine Aron ontdekte. Als hoogsensitief persoon (HSP) merk ik subtielere details en nuances op, ervaar ik emoties dieper en verwerk ik informatie intenser dan gemiddeld. Dit kan leiden tot overprikkeling en stress, maar brengt ook talenten met zich mee zoals empathie, een sterk rechtvaardigheidsgevoel en creativiteit.

Sinds ik dit weet, is dat een enorme opluchting, omdat ik mij daarvoor op de een of andere manier afgescheiden heb gevoeld van alle anderen. Ik kreeg namelijk vaak de kritiek dat ik overgevoelig was, te moeilijk deed of een olifantenhuid moest kweken. Ik was regelmatig overprikkeld als ik te veel zeurtelefoontjes moest behandelen, geen puf had om naar een druk feest te gaan of wanneer ik door een drukke winkelstraat liep. En ik haatte ik mijzelf, want ik vond dat ik daar maar tegen moest kunnen. Maar dat lukte niet en zeker niet toen ik in een burn-out zat. Maar toen ik in staat was om mijn ‘bad-ass mom-imago’ te laten varen, kwam er meer ruimte in mijn hoofd. Ik mocht mijn gevoelige kant gaan omarmen.

ZZP-er

Na mijn burn-out mocht ik weer aan de slag. Ik begon als tijdelijke PR-medewerker bij het Internationaal Vrouwencentrum en daarna als assistent-documentalist. Daar voelde ik weer de druk om me hetzelfde te gedragen en te ‘voelen’ als de andere medewerkers. Het gevoel ‘een kat in een vreemd pakhuis te zijn’ kon ik niet van me afschudden. Omdat ik me bewuster was van het feit dat ik een HSP ben, was het alleen maar erger geworden.

Het tij keerde toen ik na die tijdelijke banen een gouden kans kreeg om als zzp’er redactiewerk te doen voor een boekje over een multicultureel project. Via het UWV mocht ik een coachingstraject volgen om zzp’er te worden. Hierdoor kon ik ook beter werk en zorgtaken combineren, omdat ik vaak vanuit huis kon werken. In de jaren die volgden maakte ik veel missers, maar had ik ook genoeg successen behaald, zodat ik met trots kan zeggen: ‘Ik heb een eigen bedrijf en ik zou dit niet graag willen verruilen voor een baan in loondienst. De vrijheid en autonomie die ik nu heb, zijn onbetaalbaar!’

Filteren

Het is ook niet verwonderlijk dat ik regelmatig klanten aantrek die zelf ook hoogsensitief zijn of behoefte hebben aan een dienstverlener die bepaalde dingen goed ‘aanvoelt’. Daarnaast zijn er ook genoeg klanten die mijn gevoeligheid niet op prijs stellen, en dat is ook oké. Ieder zijn meug. Het belangrijkste is dat ik zowel professioneel als authentiek kan zijn en de klanten aantrek die mij waarderen zoals ik ben.